ปีใหม่แล้วแอดมินขอแจกของขวัญปีใหม่ค่ะ (รูปอยู่ในโพสตอบด้านล่าง) เป็นหินนางฟ้าสลักทำจากโรสควอตซ์ จำกันได้มั้ยที่แอดมินเคยบอกใครที่ "ซื้อ" Del Vento ทุกตอนให้ inbox มาหาแอดมิน แอดมินจะมีของขวัญชิ้นเล็กๆ สำหรับขอบคุณตอนปีใหม่
ขอบคุณนะคะที่สนับสนุนกันมานาน
Merry Christmas (ย้อนหลัง) and Happy New Year 2021
ขอให้พระอวยพรและคุ้มครองทุกท่าน
#delvento : http://www.comico.in.th/titles/130
ตอน 193 : http://www.comico.in.th/titles/130/chapters/201
ตอน 183 : ใช้ RC อ่านได้ : http://www.comico.in.th/titles/130/chapters/191
...
สวัสดี นี่คือ devilray ผู้เขียน ปรกติจะไม่ค่อยโพสต์อะไรแต่คราวนี้มีเรื่องที่ต้องแจ้งให้ผู้อ่านที่ยังติดตาม Del Vento กันอยู่ทราบ
เรื่อง Del Vento กำลังจะจบในปีหน้าเนื่องจากรายได้ไม่เป็นไปตามเป้าหมายที่ทางบริษัทตั้งไว้
ผู้เขียนและผู้เขียนร่วมได้ขอให้ทางบก. ช่วยคุยกับทางผู้บริหารให้ยืดเวลาออกไปเพื่อที่จะสามารถเขียนได้จบโดยสมบูรณ์ตามที่ตั้งใจไว้แต่มีแนวโน้มสูงว่าจะถูกปฏิเสธ เพราะสำหรับการทำธุรกิจตัวเลขผลกำไรเป็นตัวกำหนดทุกอย่าง เสียงที่ผู้บริหารรับฟังคือ "เสียงผู้อ่าน" ที่เป็นผู้จ่ายเงินสนับสนุนผลงาน ซึ่งถึงผู้เขียนอยากเขียนให้จบสมบูรณ์มากแค่ไหนแต่ถ้าเรื่อง Del Vento ไม่สามารถทำให้ผู้อ่านจ่ายเงินสนับสนุนได้แล้วผู้เขียนก็ต้องขอยอมรับความเป็นจริงนี้
ในระยะเวลาที่เหลืออยู่ ผู้เขียนจะยังคงเขียนอย่างเต็มที่แบบที่ผ่านมาและจะไม่มีการรวบรัดเรื่องเพื่อให้จบลง ซึ่งเนื้อเรื่องดำเนินถึงแค่ไหนก็ได้แค่นั้น หากถามว่า "เพราะอะไร? ทำไมถึงไม่ตัดเรื่องให้ผู้อ่านที่ตามมานานได้อ่านตอนจบ?"
คำตอบคือเรื่อง Del Vento เป็นเรื่องแนวแก๊งสเตอร์ที่มีรายละเอียดมาก แม้ว่าเนื้อเรื่องตอนนี้จะทยอยคลายปมกับตัวละครบางส่วนไปแล้วแต่ก็ยังเหลืออีกหลายจุดที่ยังไม่คลี่คลายตามโครงที่กำหนดไว้
หากผู้เขียนพยายามตัดรายละเอียดทุกอย่างเพื่อให้จบลงมันจะกลายเป็นเรื่อง Del Vento ที่พิกลพิการและฉากจบที่ได้ก็จะกลายเป็นแค่การสรุปย่อซึ่งจะทำลายความรู้สึกและความคาดหวังของผู้อ่านที่ผูกพันกับเรื่องนี้มากกว่าการอ่าน Del Vento ที่ไม่จบเสียอีก ผู้เขียนจึงเลือกที่จะคงบรรยากาศและกลิ่นอายของ Del Vento แบบดั้งเดิมไว้แล้วให้ผู้อ่านได้ใช้จินตนาการเติมเต็มส่วนที่เหลือด้วยตัวเองดีกว่าที่ผู้เขียนจะทำลายทุกอย่างทิ้งด้วยการหั่นเรื่องเป็นชิ้นๆ จนเหลือแต่ซาก
ณ จุดนี้ผู้เขียนและผู้เขียนร่วมทำใจไว้แล้วว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด สิ่งที่เสียใจมีเพียงอย่างเดียวคือนี่อาจเป็นคอมมิคเรื่องแรกที่ผู้เขียนเขียนไม่จบ สำหรับนักเขียนแล้วการเขียนงานไม่จบมันคือฝันร้าย
หากมีโอกาสผู้เขียนจะลงเฉลยทุกประเด็นที่ซ่อนไว้ใน Del Vento และเฉลยว่าทำไมผู้เขียนถึงเลือก Del Vento เป็นโจทย์ที่จะเขียนในครั้งนี้ตามที่เคยคอมเมนต์ในส่วนคอมเมนต์นักเขียนเรื่อง Del Vento Chapter 56
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ยังคงสนับสนุนและยังอยู่กับผู้เขียนกับผู้เขียนร่วมมาโดยตลอด พวกเราซาบซึ้งใจมาก หวังว่าเราจะยังอยู่ร่วมกันต่อในเวลาที่เหลือ
ขายตัวถูกกฎหมายใครๆ ก็เป็นโสเภณีได้ง่ายจัง (6)
ข้อโต้แย้งประเด็น “เมื่อถูกกฎหมายโสเภณีจะได้รับสวัสดิการ เข้าถึงประกันสังคมและมีกฎหมายแรงงานคุ้มครอง”
เหตุผลของผู้สนับสนุน - โสเภณีจะได้สามารถเข้าถึงสวัสดิการต่างๆ ของรัฐ เช่น ประกันสังคมได้เหมือนคนอาชีพอื่น, มีกฎหมายแรงงานคุ้มครองไม่ถูกนายจ้างกดขี่เอาเปรียบ
ภาพจากเฟซบุ๊กและเว็บประกันสังคม
ความจริงไม่จำเป็นต้องรอให้การค้าประเวณีถูกกฎหมายโสเภณีก็มีประกันสังคมได้เช่นเดียวกับอาชีพรับจ้างหรือฟรีแลนซ์ ด้วยการกรอกเอกสารว่าเป็นอาชีพบริการ ลูกจ้างรายวัน หรืออื่นๆ ที่ใกล้เคียง (แต่หากมีคนยืนยันว่า "ไม่ได้! ฉันภูมิใจในความเป็นโสเภณี ฉันต้องการกรอกว่าฉันเป็นโสเภณีเท่านั้น" นั่นก็อีกเรื่อง) เพียงแต่จะโสเภณีจะยอมอดทนและยอมเหนื่อยเหมือนอาชีพอื่นเพื่อทำให้ครบเงื่อนไขหรือไม่
ผู้เขียนขอให้ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับระบบประกันสังคมในประเทศไทยก่อนเผื่อผู้อ่านบางท่านที่ยังไม่มีพื้นความรู้เกี่ยวกับประกันสังคมจะได้เข้าใจ
ในประเทศไทยมีผู้ประกันตนในระบบประกันสังคมอยู่ 3 แบบ คือ ในมาตรา 33, มาตรา39 และ มาตรา 40
ภาพจากเฟซบุ๊กและเว็บประกันสังคม
มาตรา 40
- เป็นมาตราที่ออกแบบสำหรับแรงงานนอกระบบ เช่น พ่อค้าแม่ค้า เกษตรกร ฟรีแลนซ์ วินมอเตอร์ไซด์ อาชีพอิสระอื่นๆ
- การจ่ายเงินสมทบผู้ประกันตนมี 3 ทางเลือก คือ 70, 100, 300 บาทต่อเดือน
- สิทธิประโยชน์ขึ้นอยู่กับจำนวนเงินที่เลือกที่จ่าย แบบสูงสุดจะได้เงินทดแทนรายได้, ทุพพลภาพ, สงเคราะห์บุตร, ชรา, ตาย
- เงื่อนไขการสมัครคือต้อง มีสัญชาติไทย (หรือผู้ที่ลงทะเบียนแรงงานต่างด้าว) , อายุ 15-65 ปี, ไม่อยู่ในประกันสังคมมาตราอื่น, ไม่มีกองทุนของราชการหรือรัฐวิสาหกิจ, ไม่ใช่ผู้พิการ
- หากต้องการรับการรักษาพยาบาลต้องไปใช้สิทธิ์บัตร 30 บาทรักษาทุกโรค (ของโครงการหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้า)
- หากต้องการเน้นการออมเงินเพื่อเกษียณอายุอย่างเดียวไม่ได้ต้องการสิทธิ์อื่นๆ ผู้เขียนแนะนำกองทุน กอช. (กองทุนการออมแห่งชาติ) เพราะรัฐสนับสนุนด้านการออมเงินเพื่อการเกษียณมากกว่าการออมกับประกันสังคม
ผู้ขายตัวเป็นอาชีพหลักสามารถสมัครมาตรา 40 ได้เลยโดยไม่มีเงื่อนไขพิเศษ ซึ่งการรักษาพยาบาลต้องใช้สิทธิ์ของบัตร 30 บาทรักษาทุกโรค (ส่วนตัวผู้เขียนคิดว่าสิทธิ์ของบัตร 30 บาทรักษาทุกโรคครอบคลุมการรักษาดีกว่าสิทธิ์ของประกันสังคมอีก แต่ข้อเสียของบัตร 30 บาทรักษาทุกโรคคือสถานพยาบาลใกล้บ้านมีน้อยและคนใช้บริการมีจำนวนมาก)
ภาพจากเฟซบุ๊กและเว็บประกันสังคม
มาตรา 39
- เป็นมาตราที่ออกแบบสำหรับผู้ที่เคยทำงานในระบบเอกชนมาก่อนและลาออกซึ่งต้องการส่งเงินสมทบผู้ประกันตนต่อเอง
- การจ่ายเงินสมทบผู้ประกันตน คือ 432 บาทต่อเดือน
- สิทธิประโยชน์จะได้ การรักษาพยาบาล, คลอดบุตร, ทุพพลภาพ, สงเคราะห์บุตร, ชรา, ตาย
- เงื่อนไขการสมัคร คือ ต้องเป็นผู้ประกันตนมาตรา 33 มาก่อนอย่างน้อย 12 เดือน
- หากต้องการรับการรักษาพยาบาล ผู้ประกันตนมาตรา 39 มีสิทธิ์เข้ารับการรักษาตามสถานพยาบาลที่ขึ้นทะเบียนกับประกันสังคม
- ไม่มีเงินชดเชยการว่างงาน
ผู้ขายตัวที่อยากได้สิทธิ์การรักษาพยาบาลของประกันสังคมมาตรา 39 นี้ จะต้องเหนื่อยขึ้นอีกนิดคือ คุณต้องอดทนอยู่ในระบบแรงงานเอกชนอย่างน้อย 12 เดือน ซึ่งผู้ขายตัวแบบสมัครใจที่เป็นไซด์ไลน์ส่วนใหญ่ก็มีความรู้ความสามารถมากพอจะเข้าไปทำงานในระบบได้อยู่แล้วเพียงแต่คุณจะยอมเข้าระบบเพื่อทำประกันสังคมหรือไม่เท่านั้น
แต่สำหรับโสเภณีที่ไม่ได้เต็มใจมาขายตัวคงเข้าเงื่อนไขของมาตรานี้ยาก เพราะแต่เดิมโสเภณีกลุ่มหลังนี้ไม่เคยมีทางเลือกในชีวิตและส่วนใหญ่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าประกันสังคมคืออะไร บัตร 30 บาทรักษาทุกโรคคืออะไร และจะหวังให้แมงดาหรือซ่องช่วยเป็นธุระพาไปทำประกันสังคมก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่
ภาพจากเฟซบุ๊กและเว็บประกันสังคม
มาตรา 33
- เป็นมาตราสำหรับผู้ที่ทำงานในระบบเอกชน
- การจ่ายเงินสมทบผู้ประกันตน คือ 750 บาทต่อเดือน บริษัทสมทบอีก 750 บาทต่อเดือน (คิดจากอัตราสูงสุดของฐานเงินเดือน 15,000 บาท หากมีการเปลี่ยนแปลงกฎหมายจำนวนเงินสมทบจะมีการเปลี่ยนแปลง)
- สิทธิประโยชน์ที่ได้ คือ ได้รับเงินชดเชยการว่างงาน, การรักษาพยาบาล, คลอดบุตร, ทุพพลภาพ, สงเคราะห์บุตร, ชรา, ตาย
- เงื่อนไขการสมัครคือต้องเป็นผู้ที่ทำงานในระบบเอกชน
ผู้ขายตัวที่จะอยู่ในมาตรา 33 นี้ได้ คือ ผู้ที่มีงานประจำและมีสิทธิ์ประกันสังคมตามระบบบริษัทที่ตนสังกัดอยู่แล้ว
แต่หากคุณไม่ชื่นชมงานบริษัทเอกชนที่คุณทำประจำอยู่แล้วอยากลาออกจากงานประจำเพื่อมาค้ากามเต็มตัว คุณก็แค่อดทนทำงานประจำอยู่ที่เก่าให้ได้อย่างน้อย 1 ปีแล้วลาออกมาส่งเงินสมทบผู้ประกันตนมาตรา 39 ต่อ เท่านี้คุณก็จะได้สิทธิ์ประกันสังคมเกือบเท่าเดิม (ยกเว้น ค่าชดเชยการว่างงาน)
จากข้อมูลประกันสังคมในประเทศไทยที่ผู้เขียนสรุปมาข้างต้นจะเห็นได้ว่า แม้การค้ากามจะยังไม่ถูกกฎหมายในประเทศไทยแต่โสเภณีก็ยังสามารถเข้าถึงระบบประกันสังคมมาตรา 40 และ 39 ได้เหมือนอาชีพอิสระอื่นๆ ขนาดแม่ค้าแผงลอย กรรมกร มอเตอร์ไซค์รับจ้างที่ไม่รู้หนังสือยังสามารถเข้าถึงระบบประกันสังคมได้ ถ้าผู้ขายตัวอยากจะทำประกันสังคมกันจริงๆ ทำไมผู้อยากขายตัวจะเข้าถึงประกันสังคมในระบบเดียวกันไม่ได้
จึงเข้าใจได้ว่าสิทธิ์ของประกันสังคมที่ผู้อยากขายตัวเรียกร้องอยากได้มาโดยตลอดคือสิทธิ์ของประกันสังคมมาตรา 33 ที่ได้รับสิทธิมากกว่าอีก 2 มาตรา
หากการที่ผู้ขายตัวออกมาเรียกร้องให้มีโสเภณีถูกกฎหมายก็เพื่อให้ผู้ขายตัวมีสิทธิ์ของประกันสังคมมาตรา 33 โดยไม่ต้องทำงานประจำ นั่นคือ ผู้ที่เรียกร้องอยากขายตัวเหล่านั้นต้องการได้อภิสิทธิ์เหนือกว่าอาชีพอื่นๆ และ มีอภิสิทธิ์เหนือผู้ประกันตนทุกมาตรา (มาตรา 33, 39, 40) ซึ่งเป็นการเอาเปรียบและดูหมิ่นเกียรติของแรงงานอาชีพอื่นๆ ที่ต้องทนอยู่ในระบบเพื่อให้ได้รับสิทธิ์เหล่านี้
ภาพจาก https://www.mol.go.th
เงื่อนไขสำคัญของการจะได้รับสิทธิ์ประกันสังคมตามมาตรา 33 คือจะต้องทำงานในองค์กรเอกชนที่ถูกกฎหมายเท่านั้น นั่นคือหากโสเภณีคนใดต้องการสิทธิ์ตามมาตรา 33 โสเภณีคนนั้นจะต้องบรรจุเข้าทำงานใน "ซ่อง" หรือ "สถานบริการทางเพศ" ที่ถูกกฎหมายก่อน
ซึ่งระเบียบการทำงานในองค์กรเอกชนที่จะเข้าเงื่อนไขได้สิทธิตามมาตรา 33 คือ ต้องเข้างานตามเวลาที่กำหนด, มีวันทำงานและวันหยุดตามกฎหมายแรงงาน, งานที่นายจ้างสั่งต้องทำตามนั้น หากไม่ทำหรือทำไม่ได้ก็โดนหักเงินเดือนหรือไล่ออก
ผู้ทำงานในบริษัทเอกชนไม่สามารถเลือกเวลาทำงานตามใจตัวเองได้, เลือกงานหรือปฏิเสธงานที่เจ้านายมอบให้ไม่ได้,ทำงานเกินเวลาโดยที่ไม่ได้ค่าตอบแทนเป็นเรื่องปกติ, ถูกตามตัวให้มาทำงานนอกเวลางานหรือวันหยุดเป็นเรื่องปกติ, ต้องพบกับการโดนเอาเปรียบจากนายจ้างและได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมแต่ก็ต้องอดทนหากไม่อยากตกงาน เหล่านี้คือรสชาติชีวิตมนุษย์เงินเดือนมาตรา 33
หากจะเรียกร้องให้การค้ากามและโสเภณีถูกกฎหมายแล้วซ่องหรืออาบอบนวดมีรูปแบบเป็นองค์กรเอกชน นี่คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับโสเภณีผู้เป็นลูกจ้างในระบบ
- เมื่ออยู่ในองค์กรคุณจะมีนายจ้างและนายจ้างจะเป็นคนเลือกลูกค้าให้คุณ คุณไม่มีสิทธิ์เลือกแขกอย่างอิสระหรือมีสิทธิ์ปฏิเสธลูกค้าที่นายจ้างจัดมา
- คุณไม่มีสิทธิ์เลือกเวลาทำงานได้อย่างอิสระ ต้องทำงานตามวันที่บริษัทกำหนดและมีวันหยุดตามกฎหมายแรงงาน
- วันไหนคุณลาหยุดคุณอาจไม่ได้เงินค่าจ้าง บางบริษัทนับวันลาของคุณเพื่อหักเงินชดเชยวันที่คุณหยุด
- คุณจะเจอค่าภาษีสังคมจากบริษัทที่สารพัดจะอ้างขึ้นมาเพื่อหักค่าแรงคุณ เช่น ค่าชุดเครื่องแบบพนักงาน, ค่าเงินประกันความเสียหาย , ค่าของใช้ส่วนตัว (ที่ถูกบังคับซื้อจากบริษัท)
- เมื่อคุณทำงานล่วงเวลาหรือนอกเวลาคุณอาจไม่ได้เบี้ยเลี้ยงเพิ่มเพราะไม่ใช่ทุกบริษัทที่จะให้ และคุณอาจโดนนายจ้างใช้คุณ “ทำงานล่วงเวลา” ส่วนตัวให้กับนายจ้างหรือคนที่นายจ้างต้องการรับรองโดยที่คุณเรียกร้องอะไรเพิ่มไม่ได้
https://seminardd.com/upload/F5V457WKOTD00W9ZYH6CJGFHX_small.jpg
- คุณอาจต้องผิดหวังหากคิดว่ากฎหมายแรงงานจะสามารถบังคับให้นายจ้างปฏิบัติต่อคุณอย่างเป็นธรรม ขนาดพนักงานเอกชนอาชีพอื่นๆ ยังไม่เคยเอาชนะนายจ้างได้ อาชีพโสเภณีจะมีสิทธิ์พิเศษอะไรที่นายจ้างจะต้องเอาใจหรือถนอมความรู้สึกเพื่อให้ภักดีกับองค์กร
ทุกองค์กรต่างต้องการผลกำไรและในเมื่อค่าจ้างคือหนึ่งในต้นทุนเขาก็ต้องใช้คุณทำงานให้เขามากที่สุด หากคุณทำไม่ได้เขาก็เอาคุณออกแล้วหาคนอื่นมาเสียบแทน ยิ่งงานประเภท "ขายตัว" ที่เน้นความสาวความสวยสดซิงมากกว่าฝีมือหรือประสบการณ์ นายจ้างยิ่งยินดีหาสาวสวยหน้าใหม่ที่มีอยู่ดาษดื่นมาเสียบแทนคุณที่เรื่องมากจะเรียกร้องเอานู้นเอานี่ อย่าลืมว่าชีวิตจริงไม่ใช่นิยาย อย่าสำคัญผิดว่าคุณมีจิ๋มทองคำที่ผู้ชายทุกคนจะต้องมาง้อขอมีอะไรกับคุณ ถ้าคุณเล่นตัวมากเขาก็แค่ถีบหัวส่งแล้วไปหาคนอื่น
- อย่าหวังว่านายจ้างจะออกค่ารักษาพยาบาลให้ มีบริษัทเอกชนจำนวนมากให้พนักงานไปใช้สิทธิ์รักษาพยาบาลของประกันสังคมโดยไม่มีการช่วยอะไรเพิ่มเลย
https://moneyhub.in.th/article/work-probation/
- อย่าหวังว่านายจ้างจะชดเชยหากมีการไล่ออกหรือลาออก นายจ้างพร้อมจะยัดข้อหาการทำงานพลาดหรือข้อหาร้ายแรงอื่นๆ ให้กับคุณเมื่อเขาจะไม่เอาคุณไว้ซึ่งอาจทำให้คุณหมดสิทธิ์ขอเงินชดเชยจากประกันสังคมด้วยซ้ำ เช่น การยัดข้อหายักยอกเงินจากลูกค้าถ้าลูกค้าให้ทิปส่วนตัวกับคุณ
เรื่องการอมค่าทิปดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ปกติใครๆ ก็ทำกันและนายจ้างมักจะทำเป็นไม่เห็นไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเขาจะเอาคุณออกเมื่อไรมันจะถูกยกมาใช้ทันที ซึ่งมันเป็นข้อหาร้ายแรงพอที่ทำให้นายจ้างสามารถไล่คุณออกได้โดยไม่ต้องจ่ายเงินชดเชย (แถมประกันสังคมจะไม่ชดเชยเงินว่างงานให้ถ้าคุณโดนไล่ออกข้อหาเกี่ยวกับฉ้อโกงหรือลักทรัพย์บริษัท)
และนายจ้างชั้นเลวบางคนยังสามารถเล่นแง่ไล่คุณออกก่อนจบช่วงทดลองงานได้ด้วยเพื่อที่นายจ้างจะได้ไม่ต้องทำประกันสังคมให้คุณหรือจ่ายค่าชดเชยใดๆ เพียงใช้ข้ออ้างว่าคุณ "ทดลองงานไม่ผ่าน"
ผู้เขียนขอให้ความรู้เพิ่ม ปกติการทำงานทั่วไปขององค์กรเอกชนมักจะมีการทดลองทำงานตั้งแต่ 1 วัน - 3 เดือน ซึ่งจะมีการจ่ายค่าแรงส่วนหนึ่ง,เต็มจำนวนหรือไม่จ่ายเลยขึ้นอยู่กับการตกลงกันระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง หากยังอยู่ในช่วงทดลองงานบริษัทจะไม่ขึ้นทะเบียนเป็นลูกจ้างประจำและจะไม่ทำประกันสังคมให้ ผู้ทดลองงานจะมีสถานะเป็นแค่ลูกจ้างชั่วคราวจ่ายค่าแรงเป็นรายวันตามกฎหมายค่าแรงขั้นต่ำ ซึ่งลูกจ้างอาจจะได้รับทุกวัน, สัปดาห์หรือครบเดือนค่อยได้ ขึ้นอยู่กับระบบของบริษัทนั้นๆ
ระยะเวลาทดลองงานส่วนใหญ่อยู่ที่ 3 เดือน หากคุณไม่เด็ดพอก็อาจโดนเขี่ยออกพร้อมกับเงินชดเชยเพียงน้อยนิด
โดยปกติแล้วเด็กนั่งดริ๊งค์ทั่วไปจะอยู่ร้านเดิมนานราวๆ 3-6 เดือนแล้วค่อยย้ายร้านไปอยู่ร้านใหม่เพื่อไปเป็น "เด็กหน้าใหม่" ของที่อื่นต่อหมุนเวียนกันไป โดยมักจะเริ่มจากตัวเมืองกรุงเทพฯ เขตใน, กรุงเทพฯ เขตนอก, จังหวัดข้างเคียง, จังหวัดท่องเที่ยว, จังหวัดหัวเมืองใหญ่, และสุดท้ายจังหวัดชายแดน มีบ้างที่ต้องออกไปทำงานต่างประเทศ
เด็กนั่งดริ๊งค์ที่เด็ดจริงลูกค้าเยอะก็อาจจะอยู่ร้านเดิมได้ถึง 1 ปีแต่ไม่เกินจากนั้นเพราะจะกลายเป็นของเก่าที่ลูกค้าไม่สนใจเรียกมานั่งด้วยแล้ว
ช่วงทดลองงาน 3 เดือนก็คือจังหวะที่นายจ้างบางคนใช้ช่องโหว่เพื่อหาประโยชน์จากผู้ทดลองงานแล้วรีบถีบหัวส่งก่อนครบ 3 เดือนนั่นเอง
เล่ห์เหลี่ยมของนายจ้างมีมากมายกว่าที่คุณคิด ยิ่งในวงการที่ขายผู้หญิงเป็นสินค้าก็อย่าหวังว่าเขาจะเห็นใจ
หากผู้เรียกร้องอยากขายตัวหวังว่าขายตัวเป็นอาชีพแล้วจะได้วางตัวสวยๆ เก๋ๆ รับงานโดยถือคติ "ฉันเลือกแขกได้ ฉันเลือกเวลาทำงานได้ ฉันเป็นนายของตัวเองไม่มีใครมาบังคับฉันได้" แล้วจะได้รับสิทธิประโยชน์หรูหรากว่าอาชีพอื่นเพียงเพราะคุณเป็นคนขายจิ๋มนั่นคือ คุณกำลังฝัน
ขนาดพนักงานเอกชนอาชีพอื่นๆ กฎหมายแรงงานยังคุ้มครองไม่ทั่วถึงและโดนนายจ้างใช้ช่องโหว่เอาเปรียบอยู่เป็นนิจ คุณคิดหรือว่าเมื่อโสเภณีถูกกฎหมายแล้วอยู่ในระบบการจ้างงานแบบเอกชนกฎหมายแรงงานจะช่วยเหลืออาชีพโสเภณีได้จริง
ภาพข่าวหญิงเยอรมันปฏิเสธงานค้ากามจึงถูกยกเลิกสิทธิ์ได้รับเงินชดเชยการว่างงาน จากเว็บข่าว (ที่ต้องเสียเงินอ่าน) The Telegraph
ยกตัวอย่างกรณีที่เกิดขึ้นจริงจากประเทศที่การค้ากามถูกกฎหมาย นายจ้างประกาศรับสมัครงานตำแหน่งพนักงานหญิง, สาวเสิร์ฟ, แคชเชียร์หญิง แต่เมื่อได้ลูกจ้างผู้หญิงตามที่ต้องการแล้วก็บังคับให้ลูกจ้างหญิงไปขึ้นทะเบียนเป็น "ผู้ขายบริการทางเพศ" เพื่อมารับแขกของร้าน ถ้าลูกจ้างหญิงไม่ยอมขึ้นทะเบียนหรือไม่ยอมรับแขกก็ข่มขู่, บีบบังคับให้ลูกจ้างลาออกหรือไล่ออกโดยไม่มีค่าชดเชยให้
นี่คือเล่ห์เหลี่ยมส่วนหนึ่งของนายจ้างที่เล่นแง่บีบบังคับให้หญิงที่ไม่อยากขายตัวต้องมาขาย และต่อให้เป็นหญิงที่เต็มใจขายตัวเมื่ออยู่ในซ่องแล้วนายจ้างก็พร้อมหาวิธีเอาเปรียบได้อีกสารพัดจนคุณคิดไม่ถึง
ปัจจุบัน ลูกจ้างส่วนใหญ่มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับกฎหมายแรงงานน้อยมาก ขนาดคนที่จบปริญญาตรีหลายต่อหลายคนยังไม่รู้เรื่องพื้นฐานที่แรงงานต้องรู้เลยหรือต่อให้รู้ลูกจ้างจำนวนมากก็ยังต้องจำยอมให้นายจ้างกดขี่ด้วยเหตุผลต่างๆ ฉะนั้นการฝันอย่างโลกสวยว่า "ถ้าค้ากามถูกกฎหมายแล้ว ผู้หญิง, แรงงานหญิง จนถึงโสเภณีถูกกฎหมายจะรู้ถึงสิทธิ์ของตัวเองแล้วพร้อมใจกันออกมาฟ้องร้องนายจ้างเมื่อโดนกดขี่" นั้นยิ่งแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยในโลกของความเป็นจริง
หรือต่อให้มีคนกล้ารวมตัวกันไปยื่นเรื่องร้องทุกข์กับกระทรวงแรงงานหรือหน่วยงานรัฐที่เกี่ยวข้องก็คงยากที่จะได้รับความช่วยเหลืออย่างจริงจังหรือได้รับความเป็นธรรมอย่างรวดเร็ว เพราะที่ผ่านมาขนาดลูกจ้างอาชีพอื่นๆ ที่มีความรู้เรื่องกฎหมายแรงงานก็ยังมีน้อยมากที่จะสู้คดีชนะนายจ้าง อย่าลืมว่านายจ้างกระเป๋าเงินใหญ่กว่าลูกจ้างเสมอ เขาสามารถหาทนายเก่งๆ มาสู้กับลูกจ้างได้สบายหรือจะยื้อคดีเป็นปีเขาก็ไม่เดือดร้อน ลูกจ้างเหล่านั้นต่างหากที่จะต้องเสียทั้งเงินเสียทั้งเวลาไปกับการสู้คดีจนในที่สุดแพ้ภัยตัวเองไม่ยอมสู้ต่อเกือบทั้งนั้น
ลูกจ้างส่วนใหญ่จึงยังต้องยอมก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปแม้ว่าจะถูกกดขี่เพราะไม่อยากมีปัญหาและไม่อยากตกงาน
ฉะนั้นต่อให้การค้ากามหรือซ่องเป็นองค์กรการค้าถูกกฎหมายก็ไม่มีทางเปลี่ยนให้สภาพแวดล้อมในการทำงานของโสเภณีในซ่องให้ดีขึ้นได้ในชั่วข้ามคืน
#delvento : http://www.comico.in.th/titles/130
ตอน 192 : http://www.comico.in.th/titles/130/chapters/200
ตอน 182 : ใช้ RC อ่านได้ : http://www.comico.in.th/titles/130/chapters/190
...
ตอน 192 อัพแล้วนะคะ แต่ระบบมันขึ้นหยุดซึ่งวันจันทร์จะบอกบก.อีกที
หรืออาทิตย์หยุดจริงๆ ดี แหะๆๆๆ
ขายตัวถูกกฎหมายใครๆ ก็เป็นโสเภณีได้ง่ายจัง (5)
ข้อโต้แย้งประเด็น “โสเภณีเป็นอาชีพมีเกียรติมีศักดิ์ศรีและสมควรได้รับการยกย่องเหมือนอาชีพอื่นๆ”
เหตุผลของผู้สนับสนุน - โสเภณีจะได้ทำการค้าได้อย่างเปิดเผยเหมือนอาชีพอื่น มีศักดิ์ศรี มีเกียรติ ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ให้คนในสังคมดูถูก
การทำให้การค้าประเวณีถูกกฎหมายและการทำให้โสเภณีเป็นอาชีพถูกกฎหมายในทางทฤษฎีอาจดูเหมือนช่วยโสเภณีให้มีเกียรติหรือมีคุณภาพชีวิตดีขึ้น แต่ในทางปฏิบัติสิ่งเหล่านี้แทบจะไม่ได้ช่วยให้คนที่เป็นโสเภณีอยู่แล้วมีเกียรติหรือมีคุณภาพชีวิตดีขึ้นเลย
คำว่า "กะหรี่" (whore, slut) ยังคงเป็นคำด่ายอดนิยมที่คนทั่วโลกโดยเฉพาะผู้ชายใช้ด่าและเหยียดหยามผู้หญิง
ขณะที่ผู้ชายในประเทศที่การค้ากามถูกกฎหมายสามารถเข้าถึงสื่อลามกและซื้อบริการทางเพศได้อย่างเสรี เคยชินกับการที่ผู้หญิงค้าบริการทางเพศ และเป็นผู้ใช้ประโยชน์จากวงจรค้ากามมานานแล้ว แต่พวกเขากลับยังคงใช้คำว่า "กะหรี่" ด่าเหยียด ผู้หญิงที่พวกเขาไม่ชอบ, ผู้หญิงในสื่อลามกที่พวกเขาเสพและโสเภณีที่พวกเขาซื้อบริการ
นั่นเป็นเครื่องแสดงว่าในสายตาของคนในประเทศ free sex ที่การค้ากามถูกกฎหมายแล้ว โสเภณี ผู้หญิงขายตัว หรือผู้หญิงที่มีคู่นอนจำนวนมากยังคงถูกมองเป็นแค่วัตถุทางเพศ ถูกด้อยค่าและเป็นที่น่ารังเกียจ
คนทั่วไปแม้ในประเทศที่ธุรกิจค้ากามถูกกฎหมายมานานแล้ว หากพบว่าหญิงที่ตนรู้จักเคยขายตัวมาก่อนส่วนใหญ่ก็ยังรังเกียจ หญิงเหล่านั้นมักถูกผู้ชายแบล็กเมลให้จ่ายค่าปิดปากหรือข่มขู่ให้ยอมหลับนอนด้วย หากไม่อยากให้ความลับเรื่องที่เคยขายตัวมาก่อนเปิดเผย
ปัจจุบันเศรษฐกิจแบบทุนนิยมกระตุ้นความต้องการทางวัตถุเป็นตัวเร่งให้เด็กผู้หญิงอายุน้อยจำนวนมากเข้าสู่วงจรค้ากาม หรือถ่ายรูป, คลิปโป๊เพื่อขาย เพราะคิดสั้นๆ ว่ามันได้เงินง่ายและเป็นงานสบาย ปลอดภัย ไม่มีอะไรให้เสีย หลายคนคิดว่าจะทำแค่ไม่กี่ครั้งให้พอเก็บเงินได้แล้วจะเลิกไปทำอย่างอื่น แต่เด็กสาวเหล่านั้นไม่ตระหนักเลยว่าหากเรื่องที่ตัวเองเคยขายตัว, ถ่ายรูปหรือคลิปโป๊หลุดออกไป คนส่วนใหญ่สังคมโดยเฉพาะผู้ชายจะดูถูกเหยียบย่ำจนแทบจะไม่มีที่ยืนในสังคมได้อีก
แม้กระทั่งในประเทศที่การค้ากามถูกกฎหมาย ผู้หญิงหลายคนต้องเสียอนาคต ประกอบอาชีพอื่นไม่ได้ ไม่มีใครยอมจ้างงาน อยู่ที่อยู่เดิมนานๆ ไม่ได้ต้องเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยๆ หรือไม่มีใครอยากมีความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนด้วย เพราะถูกตราหน้าว่าเป็น "ผู้หญิงขายตัว" สำส่อน เป็นของที่ถูกใช้งานแล้ว ผ่านผู้ชายจนยับเยินไม่มีใครเอา
นี่เป็นเครื่องแสดงให้เห็นว่าต่อให้มีกฎหมายอนุญาตให้ค้ากามเสรีก็ไม่ได้ช่วยให้คนในสังคมมองหญิงขายตัวดีขึ้นมาเลย หากเคยขายตัวหรือถ่ายโป๊มาก่อนแม้แค่ครั้งเดียว ต่อให้เลิกแล้วและทำคุณงามความดีมากแค่ไหน เรื่องที่เคยขายตัวหรือถ่ายโป๊ยังต้องเก็บเป็นความลับต่อไป หากไม่อยากถูกรังเกียจหรือกีดกันออกจากสังคม แต่ส่วนใหญ่มักจะปกปิดไม่สำเร็จเรื่องที่เคยขายตัวหรือถ่ายโป๊จะถูกขุดคุ้ยขึ้นมาโจมตีในวันที่ผู้หญิงคนนั้นประสบความสำเร็จเสมอ
ที่นิวซีแลนด์มีข่าวว่าอดีตโสเภณีซึ่งปัจจุบันเปลี่ยนเป็นนักเคลื่อนไหวชื่อ Catherine Healy ได้ตำแหน่ง Dame จากสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักร
"Dame" เป็นตำแหน่งที่มอบให้ผู้หญิงที่ทำผลงานให้ประเทศอังกฤษเหมือนกับตำแหน่ง "Sir" ที่มอบให้ผู้ชาย
มีฝ่ายเรียกร้องให้ค้ากามถูกกฎหมายได้นำกรณีของ Catherine Healy มาอ้างว่า โสเภณีก็สามารถมีเกียรติและสามารถถูกยกย่องขึ้นมาเป็น "Dame" ได้ โดยไม่พูดถึงเหตุผลที่ทำให้เธอได้ตำแหน่ง "Dame"
Catherine Healy ได้ตำแหน่ง "Dame" เพราะเธอมีผลงานด้านการเรียกร้องให้ผู้หญิงโสเภณีมีความปลอดภัย ไม่ต้องเจอความรุนแรงตอนทำงาน เรียกร้องให้มีการดูแลเรื่องสุขอนามัยและโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ และเรียกร้องให้ใส่ใจเรื่องสิทธิความเป็นมนุษย์ของผู้หญิงที่ทำงานค้ากาม จนทำให้รัฐบาลนิวซีแลนด์เข้ามาดูแลเรื่องการค้าบริการทางเพศอย่างจริงจัง
นั่นคือเธอได้ตำแหน่ง "Dame" จากการที่เธอทำงานเป็นนักเคลื่อนไหวเรียกร้องสิทธิให้กับโสเภณี ไม่ใช่เพราะเธอเป็นโสเภณี
แต่น่าเกลียดที่บทความจำนวนมากบิดเบือนข้อเท็จจริงทำให้ผู้คนส่วนใหญ่เข้าใจว่า "ควีนเอลิซาเบธที่ 2 มอบตำแหน่ง "Dame" ให้โสเภณี" เพราะเธอเป็นสุดยอดโสเภณีที่มีคุณสมบัติของโสเภณีดีเด่น เช่น มียอดขายสูง ลีลาเด็ด ชั่วโมงทำงานมานาน
แต่การได้ตำแหน่ง "Dame" ของ Catherine Healy ก็ไม่ได้ช่วยยกระดับหรือส่งเสริมให้โสเภณีมีเกียรติหรือศักดิ์ศรีมากขึ้นในสายตาของคนในสังคมอย่างที่ฝ่ายเรียกร้องให้ค้ากามถูกกฎหมายกล่าวอ้าง
จากกรณีศึกษาของ Germany model ที่เคยกล่าวไว้ในตอนที่ 3 จะเห็นได้ว่า แนวคิดของนักการเมืองเยอรมนีช่วงที่อนุมัติให้การค้ากามถูกกฎหมายและพยายามยกฐานะให้โสเภณีมีศักดิ์เท่ากับอาชีพอื่นๆ คือต้องการเปิดทางให้โสเภณีได้มีการทำสัญญาว่าจ้างหรือใบรับรองการทำงานแบบพนักงานบริษัท สามารถฟ้องเรียกค่าชดเชยการทำงานได้หรือทำประกันสุขภาพได้ มีกองทุนออมเงินหลังเกษียณหรือสิทธิต่างๆ เหมือนอาชีพอื่น
แต่ในทางปฏิบัติมันไม่สวยหรูแบบนั้นเพราะข้อเท็จจริงคือเมื่อหญิงที่เคยเป็นโสเภณีเข้าไปสมัครทำงานในอาชีพอื่นส่วนใหญ่จะไม่มีใครยอมรับเข้าทำงาน ไม่มีโสเภณีฟ้องเรียกค่าชดเชยการทำงาน และมีโสเภณีจำนวนน้อยมากที่ยอมไปลงทะเบียนกับหน่วยงานรัฐเพื่อรับสวัสดิการ
ภาพและข้อมูลจาก https://www.dailymail.co.uk/news/article-8514611/Hamburg-sex-workers-demand-Germanys-brothels-reopen.html
สภาพของเยอรมนีหลังออกกฎหมายให้การค้าบริการทางเพศไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายไม่ได้สวยหรูสำหรับโสเภณีแบบที่ฝ่ายซ้าย (ลิเบอรัล– เสรีนิยม) คิด เพราะคนที่ร่ำรวยและได้ประโยชน์สูงสุดจากกฎหมายอนุญาตค้ากามคือ แมงดา, นายทุน และผู้ชายที่ซื้อบริการ
ส่วนโสเภณีที่อยู่ในวงจรก็ต้องปากกัดตีนถีบเหมือนเดิมและอาจต้องลำบากขึ้น เพราะเมื่อใครๆ ก็สามารถขายตัวได้อย่างถูกกฎหมาย ทำให้เกิดการบ่าทะลักของผู้หญิงขายตัวทั้งที่ถูกกฎหมายและไม่ถูกกฎหมายเข้ามาในตลาด จนเกิดการตัดราคากันเอง ปริมาณงานน้อยลง หรืองานเท่าเดิมแต่ได้ค่าตอบแทนน้อยลง
รูปและข้อมูลจาก http://s.telegraph.co.uk/graphics/projects/welcome-to-paradise/
เคยมีนักข่าวเข้าไปสัมภาษณ์ Jürgen Rudloff เจ้าของซ่อง Paradise ซึ่งเป็นซ่องใหญ่ระดับ mega-brothel (ซ่องขนาดใหญ่มีหลายสาขาในเยอรมัน) ว่า "เขาจะมีความสุขมั้ย หากลูกสาว 2 คนของเขาทำงานที่ Paradise”
เขาตอบว่า "คำถามนี้โหดร้ายมาก ผมไม่อยากดูหมิ่นโสเภณี แต่ผมพยายามเลี้ยงลูกของผมให้เขามีโอกาสทางอาชีพ โสเภณีส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสเหล่านั้นถึงต้องมาทำงานแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่จินตนาการไม่ได้ แล้วผมก็ไม่อยากคิดถึงมันด้วย"
แม้แต่เจ้าของซ่องขนาดยักษ์ที่มีโสเภณีถูกกฎหมายนับร้อยนับพันทำงานหมุนเวียนอยู่ในนั้น ยังไม่อยากให้ลูกสาวตัวเองเป็นโสเภณีก็เป็นเครื่องยืนยันอย่างดีว่า ผู้ที่อยู่ในวงการค้ากามเองไม่เคยมองว่า “โสเภณี” เป็นอาชีพที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรี หรือสมควรส่งเสริมให้เป็นอาชีพในฝันของผู้หญิงจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงในครอบครัวของตัวเอง อย่างที่พวกลิเบอรัลจินตนาการไว้
ขายตัวถูกกฎหมายใครๆ ก็เป็นโสเภณีได้ง่ายจัง (4)
ข้อโต้แย้งประเด็น "สิทธิเสรีภาพในการขายตัวควรเป็นของผู้หญิงทุกคน"
เหตุผลของผู้สนับสนุน - การขายตัวเป็นสิทธิเสรีภาพของบุคคลนั้นๆ รัฐไม่ควรปิดกั้นการใช้สิทธิของประชาชน
ภาพจาก - https://youngmormonfeminists.org/2014/04/22/sex-positive-anti-sex-work-changing-hearts-and-minds-on-prostitution/
โดยส่วนตัวแล้วผู้เขียนยังเชื่อว่าคนส่วนใหญ่อยากเป็นคนดีไม่อยากทำผิด แต่บางช่วงของชีวิตเราอาจไม่มีทางเลือกมากนัก หรืออาจถูกสถานการณ์บีบบังคับให้ต้องทำสิ่งไม่ดีเพื่อเอาตัวรอด เช่น อย่างเบาๆ ก็โกหกหรือใส่ร้ายคนอื่น หรืออย่างหนักๆ ก็อาจต้องไปกู้หนี้นอกระบบ, ขายตัวหรือขายยา
หากทำด้วยภาวะจำยอมผู้เขียนจะไม่ตัดสินเพราะความจำเป็นของคนเราไม่เหมือนกัน ที่เหลือก็ว่ากันไปตามกฎหมาย
คนที่ตระหนักรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองจำเป็นต้องทำเพื่อความอยู่รอดเป็นสิ่งไม่ดีแล้วพยายามหาทางเลิก คือคนที่น่าเห็นใจและสมควรได้รับโอกาสจากสังคมในการเริ่มต้นใหม่
แต่คนที่ตั้งใจกระโจนใส่สิ่งไม่ดีทั้งที่ไม่มีความเดือดร้อนจำเป็นแต่กระทำเพราะเห็นว่ามัน "ง่ายและเร็ว" เช่น ไปกู้นอกระบบมาซื้อสิ่งฟุ่มเฟือย, ค้ายาหรือขายตัวมาใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย คนเหล่านี้ไม่สมควรได้รับความเห็นใจเพราะพวกเขาจงใจทำสิ่งที่ไม่ดีเพียงเพราะความมักง่ายและรักสบาย
และคนที่น่ารังเกียจที่สุดคือคนที่คิดจะกลับผิดเป็นถูก เพียงเพราะตัวเองมักง่ายและรักสบายแต่ไม่อยากถูกคนรอบข้างประณามที่ตัวเองกำลังทำสิ่งที่ผิด หรือมัวเมาอยู่ในอบายมุข
ผู้ที่สนับสนุนการค้าประเวณีโดยเฉพาะผู้หญิงที่สมัครใจขายบริการทางเพศมักจะอ้างสิทธิ์ในร่างกายของตนว่า "ตัวกู จิ๋มกู กูจะขายก็เรื่องของกู" มองว่าการขายตัวคือการมีอำนาจในร่างกายตัวเองหรือเสริมอำนาจความเป็นเพศหญิง (female empowerment) แล้วมักมองผู้ต่อต้านว่าเป็นพวกหัวโบราณ, ผัวไม่รัก, ขี้เหร่, เกลียดเซ็กซ์, ขี้หึงขี้อิจฉา, พวกชอบขัดความสุขของผู้ชาย ฯลฯ
นั่นเป็นความเข้าใจผิด
ภาพจาก - https://newrepublic.com/article/155481/liberal-feminism-sex-work-problem
ความมีอำนาจไม่เคยเกิดจากการลดตัวเป็นวัตถุทางเพศของใคร อำนาจที่แท้จริงในธุรกิจค้ากามคือ "เงิน" ที่สามารถทำให้ผู้หญิงยอมแก้ผ้านอนกับชายที่ไม่ได้รักไม่ได้ชอบ ในวงการค้ากามอำนาจอยู่ในมือผู้ซื้อ ส่วนโสเภณีคือผู้ถูกอำนาจควบคุมให้ทำทุกอย่างเพื่อเงิน
ผู้หญิงบางคนอาจเถียง "ฉันมีอำนาจที่จะเลือกและปฏิเสธลูกค้าได้" นั่นไม่ใช่อำนาจเพราะเมื่อคุณปฏิเสธเขาก็แค่ไปซื้อคนอื่น เขาไม่จำเป็นต้องง้อคุณเพราะคุณไม่ใช่ผู้ผูกขาดจิ๋มอยู่เพียงผู้เดียว ต่อให้ไม่ได้นอนกับคุณเขาก็ไม่ได้เสียหายหรือจะเป็นจะตายอะไรมากมาย แต่คุณต่างหากที่จะเสียรายได้ และเมื่อถึงคราวที่คุณแก่ตัวลงไม่สาวไม่สวยเหมือนเดิมถึงตอนนั้นถ้าคุณยังยึดอาชีพขายตัวอยู่ คุณจะยังมี "อำนาจ" ในการเลือกลูกค้าได้เหมือนสมัยสาวๆ หรือไม่?
ในธุรกิจค้ากามผู้หญิงไม่ได้มีอำนาจอะไรเลย
การนอนกับชายที่มีอำนาจแล้วเขารับเลี้ยงเป็นเมีย มีข้าทาสบริวารรอบล้อม มีทรัพย์สินเงินทอง หรือได้รับอภิสิทธิ์อภิสิทธิ์ต่างๆ นั่นคือการใช้ความเป็นหญิงเพื่อ "ขอยืม" อำนาจจากผู้ชายและอำนาจก็ยังอยู่ที่ผู้ชาย 100% เมื่อใดที่ผู้ชายริบอำนาจคืนแล้วถีบหัวส่งผู้หญิงก็หมดอำนาจแล้ว
และแม้มนุษย์ทุกคนมีสิทธิในร่างกายของตนหรือผู้หญิงบางกลุ่มมีอิสระที่จะขายร่างกายตนก็จริง แต่การจะเรียกร้องให้สังคมเปลี่ยนแปลงกฎเกณฑ์เพียงเพื่อให้พวกตนได้ใช้สิทธิ์นั้นโดยไม่ต้องละอาย ก็ต้องคำนึงถึงผลกระทบด้วยว่ามันจะเปิดช่องให้เกิดปัญหาอื่นๆ ตามมาหรือไม่
ถ้าไม่คิดถึงคนอื่นเลยจะเอาแต่ได้ฝ่ายเดียวก็คือเห็นแก่ตัวไม่คิดถึงส่วนรวม
ซึ่งแน่นอนว่าการทำให้ธุรกิจค้ากามถูกกฎหมายจะส่งผลกระทบต่อสังคมและคนส่วนใหญ่ในประเทศ โดยเฉพาะผู้หญิงและเด็กที่ไม่เกี่ยวข้องหรือผู้ที่กำลังตกเป็นเหยื่อวงการค้าประเวณีอย่างร้ายแรง ไม่ได้ช่วยให้คนที่เป็นโสเภณีอยู่แล้วมีความเป็นอยู่ดีขึ้น แถมยังจะทำให้ปัญหาโสเภณีปัญหาการค้ามนุษย์และปัญหาสังคมด้านความรุนแรงต่อผู้หญิงและเด็กเลวร้ายลงไปอีก
ภาพจาก - https://aztrauma.org/prostitution-cultural-misconceptions-and-the-harm-we-cause/
ข้อเท็จจริงคือปัจจุบันโสเภณีส่วนใหญ่ในธุรกิจค้ากาม (บางงานวิจัยระบุว่ามากถึง 90%) ไม่ได้อยากมาเป็นโสเภณีและมีประวัติเคยถูกล่วงละเมิดทางเพศตอนเด็ก ระหว่างเป็นโสเภณีก็มักต้องประสบกับความรุนแรงในด้านต่างๆ ทั้งการทำร้ายร่างกาย, ถูกข่มขืนหรือล่วงละเมิดทางเพศ, ติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์, ตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์,ซึมเศร้า, เป็น PTSD (บางงานวิจัยระบุว่าขณะประจำการทหารออสเตรเลียเป็น PTSD 5-12% แต่โสเภณีที่เป็น PTSD มีมากถึง 40-55%ในขณะที่คนปกติหญิง 8% ชาย 5%), และมีภาวะอยากฆ่าตัวตาย
"Survival Sex" หรือ "การมีเซ็กซ์เพื่อความอยู่รอด" เป็นแรงขับดันหลักของโสเภณีส่วนใหญ่ที่เข้ามาขายนอกเหนือจากเหยื่อที่ถูกหลอกถูกบังคับซื้อขายจากขบวนการค้ามนุษย์ คือการขายตัวเพื่อให้ได้ปัจจัยในการดำรงชีวิต
พูดง่ายๆ คือ "ถ้าไม่ขายก็อดตาย"
การที่ลูกค้าเห็นโสเภณีส่วนใหญ่ยิ้มแย้มแจ่มใสนั่นอย่าเข้าใจผิดว่าพวกเธอดีใจที่ได้ขายตัวให้กับคุณ พวกเธอแค่แสร้งยิ้มเพราะหวังเงินจากคุณต่างหาก หากไม่มีเงินมาเกี่ยวข้องพวกเธอไม่อยากจะอยู่ในห้อง 2 ต่อ 2 กับคุณด้วยซ้ำ (แต่ก็มีลูกค้าจำนวนไม่น้อยที่จงใจซื้อเด็กหรือผู้หญิงที่เห็นได้ชัดว่าไม่เต็มใจ ทำท่าหวาดกลัว ร้องไห้ อ้อนวอนขอชีวิต มาเพื่อลงมือข่มขืนหรือทำร้ายร่างกายให้สะใจสนองอารมณ์ดิบของตน)
ข้างล่างเป็น link ส่วนหนึ่งของบทความที่บอกสภาพความเป็นจริงของโสเภณีส่วนใหญ่
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3499847/
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3508959/
https://www.prostitutionresearch.com/pdf/Prostitutionin9Countries.pdf
https://pcar.org/sites/default/files/pages-pdf/the_intersection_between_prostitution_and_sexual_violence.pdf
https://www.nytimes.com/1998/08/18/science/many-prostitutes-suffer-combat-disorder-study-finds.html
https://theconversation.com/a-soldier-and-a-sex-worker-walk-into-a-therapists-office-whos-more-likely-to-have-ptsd-71464
ภาพจาก - https://www.wcax.com/content/news/Vt-House-passes-bill-giving-new-protections-to-sex-workers-568052671.html
ผู้ที่จะได้ประโยชน์จากการทำให้ธุรกิจค้ากามถูกกฎหมายคือเหล่าแมงดา, เจ้าของซ่อง, นายทุนและอภิสิทธิ์ชน (ชายที่อยากซื้อและหญิงที่อยากขาย) เพราะมันช่วยเปิดทางให้พวกเขาได้ใช้อำนาจเงินซื้อขายร่างกายของผู้ด้อยโอกาสกว่าเหมือนผักปลาได้สะดวกขึ้น
ฉะนั้นหากอยากช่วยเหลือโสเภณีควรช่วยให้พวกเธอความเป็นอยู่ดีขึ้นด้วยวิธีอื่นไม่ใช่ทำให้กระบวนการค้ากามหรือโสเภณีถูกกฎหมาย
สิ่งที่ไทยเราควรจะทำคือการพัฒนาสังคม เศรษฐกิจและคุณภาพชีวิตของประชาชนให้ดีขึ้น ปราบปรามขบวนการค้ามนุษย์ มีทางเลือกในการประกอบอาชีพมากพอให้หญิงหรือเด็กยากจนไม่ต้องขายตัวเพียงเพราะไม่มีจะกิน หรือช่วยโสเภณีให้มีความรู้และทักษะไปประกอบอาชีพอื่นได้โดยไม่ต้องขายตัวอีก ไม่ใช่มาเรียกร้องให้ผู้หญิงทุกคนมีสิทธิเป็นโสเภณี
ตอน 191 : http://www.comico.in.th/titles/130/chapters/199
ตอน 181 : ใช้ RC อ่านได้ : http://www.comico.in.th/titles/130/chapters/189
...
เพิ่งจะนึกได้ลืมอัพรูปแจ้งข่าวอาทิตย์นี้
