ไปถึงร้านฮั่วเซ่งเฮงตอนบ่ายพบสาขา 1 คนแน่นมาก สาขา 2 ก็ยังแน่นอีก สาขา 3 ก็แน่นเหมือนเดิมแต่ขี้เกียจย้อนกลับแล้วเลยสาขา 3 ก็สาขา 3 ที่ไม่ไปร้านอื่นเพราะมะม้าชอบทองของเจ้านี้อ่ะ
พอเข้ามาในร้านคนยืนเบียดกันมากจนหายใจแทบไม่ออก พอได้ยินคนขายขานหมายเลข 31 เลยสะกิดถามคนข้าง ๆ เค้าก็บอกว่าต้องรับบัตรคิว ก็เลยไปเอากับเค้าด้วยได้หมายเลข 111 จากนั้นไปอีกร้านก่อนปรากฏว่าอีกร้านโล่งมากพอดูของจนพอใจกลับมาร้านเดิม คนขายยังขานหมายเลข 60 อยู่เลย
ระหว่างนั้นเห็นคนแบกปึกเงิน ย้ำว่าแบก... แบงค์พันเป็นปึก ๆ
แนบบัตรประชาชนกับบัตรคิวก็เริ่มเอะใจเลยสะกิดถามคนใหม่เลยรู้ว่า
บัตรคิวไว้ซื้อทองแท่งถ้าซื้อทองรูปพรรณไม่ต้องใช้บัตรคิว อ้าว...
ตรูโง่รอทำไมตั้งนาน
ถึงจะบอกไม่ต้องบัตรคิวแต่จริง ๆ แล้วรอนานมาก ๆ เกาะเคาน์เตอร์จนเหงือกแห้งเลยทีเดียวกว่าจะได้ซื้อ
ระหว่างรอก็สังเกตการณ์ไปด้วย มีเจ๊ข้าง ๆ ซื้อเข็มขัดทองซื้อสร้อยข้อมือรวม ๆ น่าจะเกิน 30 บาท ตอนแรกก็งงว่าซื้อใส่เองเหรอเพราะตั้งใจเลือกมากฟังไปฟังมา อ๋อ...เอาไปหมั้นลูกสะใภ้ ก็ว่าอยู่สมัยนี้ใครยังใส่เข็มขัดทองกันบ้าง
แต่ที่ทำให้แปลกใจคือเจ๊ข้าง ๆ แต่งตัวโทรมมาก ไม่มีของแบนด์เนม ไม่มีเครื่องประดับ
เสื้อผ้าก็เชย ๆ แต่ตอนจ่ายค่าทองในกระเป๋าสะพายยังเหลือเงินเป็นปึก ๆ ยัดอยู่เต็ม
จะว่าไปลูกค้าในร้าน 70% เลยมั้งที่แต่งตัวพื้น ๆ มาก ไม่มีของแบนด์เนม
เสื้อผ้าก็ธรรมดา แบบเดินไปข้างนอกดูไม่ออกเลยว่าแต่ละคนจะพกเงินก็มา 6-7
หลักทั้งนั้น แบบนี้สินะที่เรียกว่า
“ดูคนแต่ภายนอกไม่ได้”
แต่ที่รู้สึกขำคือทั้งที่รวย ๆ กันอย่างนั้นแต่กลับต้องมายืนเบียดกันในร้านแคบ ๆ หลายชั่วโมงเหมือนยืนรอของแจก ตัวฉันเองก็ยังนึกเลยทำไมต้องเสียเวลากับเรื่องนี้มากมายด้วย อยากจะกลับดื้อ ๆ เสียหลายรอบแต่นึกหน้ามะม้าเลยยอมทนยืนรอต่อ
หลังจากยืนรอ 2 ชม. กว่า ก็ซื้อเสร็จเลยพาแมวน้ำไปกินหมี่จับกังด้วยความหิวโซเลยซัดกันแป็บเดียวเกลี้ยงชาม สิ่งที่ชอบคือเค้าให้หมูเยอะดี
ถึงจะบอกไม่ต้องบัตรคิวแต่จริง ๆ แล้วรอนานมาก ๆ เกาะเคาน์เตอร์จนเหงือกแห้งเลยทีเดียวกว่าจะได้ซื้อ
ระหว่างรอก็สังเกตการณ์ไปด้วย มีเจ๊ข้าง ๆ ซื้อเข็มขัดทองซื้อสร้อยข้อมือรวม ๆ น่าจะเกิน 30 บาท ตอนแรกก็งงว่าซื้อใส่เองเหรอเพราะตั้งใจเลือกมากฟังไปฟังมา อ๋อ...เอาไปหมั้นลูกสะใภ้ ก็ว่าอยู่สมัยนี้ใครยังใส่เข็มขัดทองกันบ้าง
แต่ที่รู้สึกขำคือทั้งที่รวย ๆ กันอย่างนั้นแต่กลับต้องมายืนเบียดกันในร้านแคบ ๆ หลายชั่วโมงเหมือนยืนรอของแจก ตัวฉันเองก็ยังนึกเลยทำไมต้องเสียเวลากับเรื่องนี้มากมายด้วย อยากจะกลับดื้อ ๆ เสียหลายรอบแต่นึกหน้ามะม้าเลยยอมทนยืนรอต่อ
หลังจากยืนรอ 2 ชม. กว่า ก็ซื้อเสร็จเลยพาแมวน้ำไปกินหมี่จับกังด้วยความหิวโซเลยซัดกันแป็บเดียวเกลี้ยงชาม สิ่งที่ชอบคือเค้าให้หมูเยอะดี
สรุป... ถ้าช่วงทองราคาลงแล้วคิดจะซื้อทองคราวหน้าคงต้องเตรียมตัวดีกว่านี้
มันเหมือนสงครามย่อย ๆ สำหรับคนมีเงินทีเดียว
ฉันยืนอยู่กลางฝูงคนถือเงินเป็นฟ่อนนี่ทำให้ตัวเองรู้สึกว่าเป็นยาจกไปถนัดตาเลย
โน่ว...
ปล. ลืมถ่า่ยรูปทุกทีเลยไม่มีรูปมาแปะโชว์ OTL
