จำไม่ได้ใครเริ่ม

กระเบนวาด แมวน้ำลงสี 

กิจกรรมลายเซ็นจ้า

อนาถ... แพ้อะไรไม่แพ้ดันแพ้ “ลิปมัน”

จะว่าเรื่องน่าโมโหก็น่าโมโห จะน่าอนาถก็น่าอนาถเพราะปกติฉันเป็นโรคภูมิแพ้เหงื่อตัวเองทำให้จะใช้อะไรก็ต้องกลัวแพ้ไปหมด เครื่องสำอางก็ต้องเป็นแบบไม่ผสมน้ำหอม

แต่วันหนึ่งแมวน้ำเกิดรู้สึกว่าริมฝีปากแห้งเลยแวะร้านขายยาซื้อลิปมันยี่ห้อหนึ่งเป็นยี่ห้อคุ้น ๆ ก็ไม่คิดว่าจะแพ้ หลังจากนั้น 2 วัน แมวน้ำก็มาบอกว่า “แพ้ลิปมันล่ะ ปากเจ่อเหมือนโจลี่เลย” ฉันเห็นก็ขำ ๆ คิดว่าแมวน้ำคิดไปเองแต่วันรุ่งขึ้นปากแมวน้ำทั้งบวมทั้งแดงคราวนี้เลยเชื่อแล้ว แพ้จริง ๆ ด้วย

แมวน้ำเลยบอกให้ “ทิ้งลิปมันไปเหอะ” แต่ตอนนั้นฉันนึกยังไงก็ไม่รู้สงสัยจะเสียดายของงกไม่เข้าท่ากลับบอกว่า “จะใช้เอง” แล้วก็เอามาใช้ต่อ แมวน้ำก็เลยบอก “ตามใจ เดี๋ยวปากเป็นโจลี่แล้วจะรู้สึก”

แล้วก็สมพรปากแมวน้ำ... ปากฉันกลายเป็นโจลี่เหมือนแมวน้ำเด๊ะ เข้าใจคำว่า “Full Lips” อย่างถ่องแท้ก็งวดนี้ ฮา...

ปากบวมตึงไปหมดเรียกว่า “ชา ๆ ” เลยดีกว่า แถมหลังจากนั้นบริเวณที่ทาลิปไปเกิดอาการไหม้! อ่านไม่ผิดไหม้จริง ๆ มันเหมือนหนังปากลอกออกไปหมดไม่มีอะไรคลุมโดนลมโดนน้ำลายก็เจ็บ ยิ่งถ้าแห้งจะแสบแรงขึ้น 3 เท่า = =” เลยต้องใช้วาสลีนทาเคลือบไว้ตลอด ครั้นจะไปหาหมอก็รู้สึกว่ามันจิ๊บ ๆ เกินไปหาก็เลยต้องปล่อยให้หายเอง หลังจากนั้นตรงที่แสบแดงก็เป็นแผลแบบแผลร้อนในเป็นหย่อมเล็ก ๆ ทั่วริมฝีปาก ก่อนนอนเลยต้องทายาแก้แผลร้อนในแทนซึ่งมันก็ได้ผลเหมือนกัน

กว่าจะหายเจ็บและแผลเริ่มดีขึ้นใช้เวลาเกือบอาทิตย์ เป็นช่วงที่กินอะไรไม่อร่อยเลยแต่แปลกที่ช่วงนี้ดันอยากกินแต่ของเผ็ดแซ่บสงสัยจะมาโซ - -“

เอามาอัพทั้งที่เป็นเรื่องน่าอายโคตร ๆ เพื่อให้คนอื่นรู้ว่า “ลิปมันที่เป็นของพื้น ๆ” มันสามารถเกิด damage กับริมฝีปากได้มากขนาดนี้ (พูดถึงแพ้ลิปฉันนึกถึงแต่ลิปสติกมากกว่าลิปมันนะ)

ตอนนี้แมวน้ำเมล์ไปที่บริษัทผู้ผลิตแล้ว เขาขอให้ส่งไปตรวจสอบแล้วจะแจ้งผล ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะมาเล่าให้ฟัง

ผลคือทางบริษัทบอกเป็นที่เราทำให้ผลิตภัณฑ์ติดเชื้อและส่งของมาปิดปาก - -" ยี่ห้ออื่นใช้ไม่แพ้ เหอะๆ

ช่วงนี้อยู่ดี ๆ อยากฟังเพลงเก่า ๆ

ช่วงนี้อยู่ดี ๆ อยากฟังเพลงเก่า ๆ เลยกลับไปขุดเพลงเก่า ๆ ขึ้นมาฟังตอนทำงาน

ตอนที่ฟังเพลงเก่า ๆ ฉันได้เดินทางไปกับเพลงด้วยแต่การเดินทางของฉันไม่ใช่การเดินทางไปตามเรื่องราวเพลงแต่เป็นการเดินทางกลับไปสู่อดีตของฉันเอง ฉันได้ย้อนกลับไปสำรวจตัวเองในอดีตช่วงที่เพลงนั้น ๆ กำลังดัง ไม่ว่าจะช่วงที่หัดวาดรูปขณะฟังเพลง Copacababa จากเทปเก่าของพ่อ ช่วงม.ปลายที่เพื่อนสนิทบ้าวง Take That แล้วยัดเยียดเทปให้ยืมมาฟังตอนหัดเขียนการ์ตูนเรื่องสั้นตอนกลางคืน และอีกหลายช่วงชีวิตที่มีทั้งความสุข ความผิดหวัง ความรัก ความเสียใจ

ฉันได้นึกทบทวนความผิดพลาดของตัวเองในช่วงเวลาที่ผ่านมาและรู้สึกดีใจเสียใจในบางเรื่องที่ตัวเองได้ตัดสินใจทำไปแล้วหรือไม่ได้ทำ ฉันตั้งใจว่าต่อไปจะตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ในชีวิตด้วยความรอบคอบกว่านี้

ช่วงนี้ฉันจึงทำงานด้วยความรู้สึก Nostalgic แบบนี้ล่ะ ฮา... อ๊ะ...! ที่เล่นเกมเกมส์เก่าแถมฟังเพลงเก่า คงไม่ใช่เพราะฉันแก่แล้วหรอกนะ ม่ายยยย

ขอแสดงความยินดีกับทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทย

ขอแสดงความยินดีกับทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทยที่ชนะจีนได้อย่างงดงาม นับเป็นข่าวที่ช่วยเยียวยาหัวใจคนไทยได้ในช่วยที่น้ำท่วมและข้าวของแพงจริง ๆ

อีก 4 ปีข้างหน้าไปโอลิมปิคให้ได้นะ! ^^

ช่วงนี้เล่นแต่เกมส์เก่า ๆ

ช่วงนี้เล่นแต่เกมส์เก่า ๆ Dark Soul [PC] ลงทิ้งไว้ในเครื่องดองไว้ยังไม่ได้เล่นเลย เล่นแต่ Emu เครื่อง FC, SFC (เล่น MAME บ้างบางครั้ง) ทำให้นึกถึงตอนสมัยยังเด็กที่มีเกมส์ออกน้อยแต่เล่นเกมส์หนึ่งได้เป็นเดือน 

เทียบกับสมัยนี้แล้วเกมส์ออกถี่กว่ามากแต่จะหาเกมส์ทีเล่นแล้วติดหนึบจบแล้วจบอีกเหมือนสมัยก่อนไม่ค่อยได้ ส่วนใหญ่จบรอบเดียวก็เบื่อแล้ว 

อยากย้อนเวลากลับไปตอนนั้นจัง T_T"

ช่วงนี้กลับมาตัดเส้นด้วย G-pen

จู่ ๆ นังแมวน้ำที่เล่น simcity social อย่างเอาเป็นเอาตายเอาโล่ ก็ลุกขึ้นมาหยิบมือถือถ่ายรูปตอนตี 2 แล้วก็บอกให้พูดอะไรก็ได้ 

อ้าว... จะให้พูดอะไรล่ะ

ช่วงนี้กลับมาตัดเส้นด้วย G-pen อีกครั้งหลังจากเปลี่ยนไปใช้ปากกาหลาย ๆ แบบมานานหลายปี ยังไงก็ยังชอบเส้นจีเพ็นดังเดิมแบบนี้ที่สุดอยู่ดี 

จีเพ็นแบบหมึกในตัวเส้นก็ไม่สวยเท่า อาร์ตเพ็นเส้นแข็งไปนิด ปากกาเจลสะดวกและถูกดี พู่กันเลอะง่ายมาก

จะกลับมาใช้จีเพ็นตัดเส้นอีกดีมั้ยน้อ นี่กะใช้หัวเก่าให้หมดแล้วจะเลิกใช้จีเพ็นแล้วนะนี่ ลังเล..

ช่วงนี้จะไม่ค่อยเห็นอัพรูปเท่าไรเพราะมือถือเสียจ้า ว่าจะซื้อใหม่แล้วก็ไม่ไ้ด้ไปซื้อใหม่เสียที ทนใช้เครื่องโบราณไปก่อนแต่ฟังก์ชั่นไม่สะดวกภาพก็ไม่ค่อยสวยเลยไม่ได้ไปถ่ายรูปโม้อะไรเลย

[comic] Diablolique - Manhattan

การ์ตูนสั้นทำเป็นมุกวันโกหก 1 เมษายน 2012

ไปทำบัตร ATM ลายนี้มาด้วย

เยาวราชยามทองราคาลง

 วันนี้ต้องออกจากบ้านไปธุระตอนเช้า ตอนบ่ายเลยไปเยาวราชซื้อทองเป็นของขวัญให้มะม้ากับเปลี่ยนแหวนแมวน้ำเพราะแมวน้ำกลมขึ้นวงเดิมใส่ไม่ได้ ฮา...

ไปถึงร้านฮั่วเซ่งเฮงตอนบ่ายพบสาขา 1 คนแน่นมาก สาขา 2 ก็ยังแน่นอีก สาขา 3 ก็แน่นเหมือนเดิมแต่ขี้เกียจย้อนกลับแล้วเลยสาขา 3 ก็สาขา 3 ที่ไม่ไปร้านอื่นเพราะมะม้าชอบทองของเจ้านี้อ่ะ

พอเข้ามาในร้านคนยืนเบียดกันมากจนหายใจแทบไม่ออก พอได้ยินคนขายขานหมายเลข 31 เลยสะกิดถามคนข้าง ๆ เค้าก็บอกว่าต้องรับบัตรคิว ก็เลยไปเอากับเค้าด้วยได้หมายเลข 111 จากนั้นไปอีกร้านก่อนปรากฏว่าอีกร้านโล่งมากพอดูของจนพอใจกลับมาร้านเดิม คนขายยังขานหมายเลข 60 อยู่เลย

ระหว่างนั้นเห็นคนแบกปึกเงิน ย้ำว่าแบก... แบงค์พันเป็นปึก ๆ แนบบัตรประชาชนกับบัตรคิวก็เริ่มเอะใจเลยสะกิดถามคนใหม่เลยรู้ว่า บัตรคิวไว้ซื้อทองแท่งถ้าซื้อทองรูปพรรณไม่ต้องใช้บัตรคิว อ้าว... ตรูโง่รอทำไมตั้งนาน

ถึงจะบอกไม่ต้องบัตรคิวแต่จริง ๆ แล้วรอนานมาก ๆ เกาะเคาน์เตอร์จนเหงือกแห้งเลยทีเดียวกว่าจะได้ซื้อ

ระหว่างรอก็สังเกตการณ์ไปด้วย มีเจ๊ข้าง ๆ ซื้อเข็มขัดทองซื้อสร้อยข้อมือรวม ๆ น่าจะเกิน 30 บาท ตอนแรกก็งงว่าซื้อใส่เองเหรอเพราะตั้งใจเลือกมากฟังไปฟังมา อ๋อ...เอาไปหมั้นลูกสะใภ้ ก็ว่าอยู่สมัยนี้ใครยังใส่เข็มขัดทองกันบ้าง

แต่ที่ทำให้แปลกใจคือเจ๊ข้าง ๆ แต่งตัวโทรมมาก ไม่มีของแบนด์เนม ไม่มีเครื่องประดับ เสื้อผ้าก็เชย ๆ แต่ตอนจ่ายค่าทองในกระเป๋าสะพายยังเหลือเงินเป็นปึก ๆ ยัดอยู่เต็ม จะว่าไปลูกค้าในร้าน 70% เลยมั้งที่แต่งตัวพื้น ๆ มาก ไม่มีของแบนด์เนม เสื้อผ้าก็ธรรมดา แบบเดินไปข้างนอกดูไม่ออกเลยว่าแต่ละคนจะพกเงินก็มา 6-7 หลักทั้งนั้น แบบนี้สินะที่เรียกว่า “ดูคนแต่ภายนอกไม่ได้”

แต่ที่รู้สึกขำคือทั้งที่รวย ๆ กันอย่างนั้นแต่กลับต้องมายืนเบียดกันในร้านแคบ ๆ หลายชั่วโมงเหมือนยืนรอของแจก ตัวฉันเองก็ยังนึกเลยทำไมต้องเสียเวลากับเรื่องนี้มากมายด้วย อยากจะกลับดื้อ ๆ เสียหลายรอบแต่นึกหน้ามะม้าเลยยอมทนยืนรอต่อ

หลังจากยืนรอ 2 ชม. กว่า ก็ซื้อเสร็จเลยพาแมวน้ำไปกินหมี่จับกังด้วยความหิวโซเลยซัดกันแป็บเดียวเกลี้ยงชาม สิ่งที่ชอบคือเค้าให้หมูเยอะดี

สรุป... ถ้าช่วงทองราคาลงแล้วคิดจะซื้อทองคราวหน้าคงต้องเตรียมตัวดีกว่านี้ มันเหมือนสงครามย่อย ๆ สำหรับคนมีเงินทีเดียว ฉันยืนอยู่กลางฝูงคนถือเงินเป็นฟ่อนนี่ทำให้ตัวเองรู้สึกว่าเป็นยาจกไปถนัดตาเลย โน่ว...

ปล. ลืมถ่า่ยรูปทุกทีเลยไม่มีรูปมาแปะโชว์ OTL

ขอไว้อาลัย อ.ปยุต เงากระจ่าง

แมวน้ำกับกระเบน

ปกนิยาย

ชอบแบบภาพอย่างนี้นะ แต่คนซื้อไม่ชอบเลยต้องเลิกทำ

งานไม่ผ่าน

นักสืบมหาสนุก กะทำเป็นการ์ตูนเด็กใสๆ น่ารักๆ แต่คุยรายละเอียดไม่ลงตัวโปรเจคเลยปิดไป

เม็ดทรายใต้แสงจันทร์

ขอบคุณสำหรับภาพประกอบแต่ในที่สุดก็เขียนไม่จบ

ลืมชื่อไปแล้วอะไร f

ลืมชื่อไปแล้วอะไร f นี่แหล่ะ วาดทำปกนิยายแต่ก็ไม่ได้ใช้

ตัวละครที่ไม่ได้ใช้

คิดเนื้อหาไว้แล้วเป็นตำรวจที่ต้องเข้าไปติดคุกเพื่อเอาความลับจากนักโทษ กะใช้เส้นแบบนี้ทั้งเรื่องเลยเลย

ตัวละครต้นแบบที่ได้แรงบันดาลใจจากเกม R.Y.L.

การ์ตูนที่ทำสมัยอยู่กลุ่มการ์ตูน

Diablolique

เขียนตั้งแต่ปี 1998 ตอนนี้กี่ปีแล้วน้อ...

ขุดไฟล์เก่า ๆ ขึ้นมาค่ะ ยุคนู้นไฟล์เล็กมากความละเอียดต่ำผิดกับตอนนี้เลย รูปนี้น่าจะปี 1998-1999